FİLİZ YALDIZ
Canpare
Üç kisiydiler,yola düştüklerinde..
Bir bahar sabahı,seher ayazı,pus önlerinde.
Adam önde, suskun dağ gibi,iriyarma
Yokluk, hiçlik sonrası ne varsa okunan yüzünde.
Ardında kadın,Suna’sı sırtında bağlı;on aylık körpe.
gözler buğulu, yürek tandır ,dualar soluk lamada
Yıllar sonra gelen tek dölü, kor gibi alevlerde.
Hekim der” götürün ilçeye” ne ile ?nasıl olacak ki?
Göz bebeği, can paresi solgun ,gitmede...
Geçmek gerek, karşıya ulaşmak bir an önce
Su diz boyu, ancak erimiş karlar; nafile..
Adam alır yavrucağı kucağına; sırtından bir hamle
Kadın hiç bilmez ki yüzme; tutar erinin kolunu, salarlar kendilerini Dicle ye.
Üç kişiydiler ,kenetlenmiş birbirine
Irmağın debisi tutar onları; bırakmaz suya düşer bebe
Alır, götürür akıntı az öteye
Adam tutamaz, yetişemez kadının ağırlığı üstünde
Baka kalırlar ardından Suna’nın; sessiz çığlıklar oturur yüreklere
Takılır sonra, bir sazlık otuna takılır yanı; kalır beklemede
Açar su zambağı olur ;ırmağın yüzünde
Üç kişiydiler; dönerken köye,
Yorgun, yitik ,pare pare..